اثر تمرین هوازی مداوم و تمرین مقاومتی زمان‌بندی‌شده بر سطوح آدیپونکتین و رزیستین پلاسما در نوجوانان چاق کم‌تحرک

مقدمه: شواهد علمی نشان می‌دهند سطوح آدیپونکتین با چاقی ارتباط معکوس و سطوح رزیستین با چاقی همبستگی مثبت دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر تمرین هوازی مداوم و تمرین مقاومتی زمان‌بندی‌شده بر سطوح آدیپونکتین و رزیستین پلاسما نوجوانان چاق کم‌تحرک بود. روش بررسی: در این مطالعه 24 نوجوان چاق و کم‌تحرک به سه گروه، گروه تمرین مقاومتی (8 نفر، میانگین سن 56/1±92/15 سال، میانگین شاخص توده بدنی 21/2±30/32 کیلوگرم بر مترمربع)، گروه تمرین هوازی (8 نفر، میانگین سن 03/2±23/15 سال، میانگین شاخص توده بدنی 32/1±32/31 کیلوگرم بر مترمربع) و گروه کنترل (8 نفر، میانگین سن 92/1±97/14 سال، شاخص توده بدنی 12/3±80/30 کیلوگرم بر مترمربع) تقسیم شدند. برنامه تمرین گروه هوازی شامل پیاده‌روی و دویدن تا 60 درصد اکسیژن مصرفی برای چهار جلسه در هفته و برنامه گروه تمرین مقاومتی سه جلسه در هفته برای 12 هفته بود. سطوح آدیپونکتین و رزیستین به روش الایزا اندازه‌گیری شد. با استفاده از تحلیل واریانس یک‌طرفه داده‌ها تجزیه‌وتحلیل گردید. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که تمرین مقاومتی 18/7% از چربی بدن را کاهش (001/0>p) و سطح آدیپونکتین پلاسما را 84/6% افزایش داد (03/0=p). تمرین هوازی باعث افزایش 8/11% حداکثر اکسیژن مصرفی (04/0=p)، افزایش 34/12% آدیپونکتین پلاسما (001/0>p)، کاهش 18/2% وزن (03/0=p) و کاهش 31/7% میزان چربی بدن شد (02/0=p). همچنین تغییرات درصد چربی بین دو گروه تمرینی متفاوت بود (09/0=p)؛ اما در سطوح پلاسمایی رزیستین تغییر معنی‌داری مشاهده نشد (127/0=p). بحث و نتیجه‌گیری: تمرین هوازی و مقاومتی برای 12 هفته باعث افزایش آدیپونکتین پلاسما می‌شوند اما سطوح رزیستین را تغییر نمی‌دهند.